SZAFER Władysław

SZAFER Władysław (1886 – 1970) botanik, naukowiec. Urodził się 23 lipca 1886 r. w Sosnowcu. Gimnazjum ukończył w Rzeszowie, gdzie przyrody uczył go prof. Wilhelm Friedberg, przyszły profesor geologii i paleontologii na uniwersytetach w Poznaniu i Krakowie. Na studia w dziedzinie botaniki udał się do Wiednia. W 1909 r. ogłosił swoją pierwszą pracę naukową zainspirowaną podróżą w Alpy i do krajów adriatyckich: O zadaniach i celach geografii roślin. W rok później został asystentem profesora Mariana Raciborskiego we Lwowie. Doktoryzował się, a następnie wyjechał do Wiednia i Monachium na dalsze studia. Po powrocie objął katedrę botaniki w Wyższej Szkole Leśnej we Lwowie. Tytuł profesora otrzymał w 1912 r., w wieku 26 lat. Od 1918 r. pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ); w latach 1936 – 38 jako jego rektor. Funkcję tę pełnił również podczas okupacji hitlerowskiej na konspiracyjnym UJ. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (od 1920) i Polskiej Akademii Nauk (od 1952). W 1952 r. założył Zakład Ochrony Przyrody PAN w Krakowie oraz Instytut Botaniki PAN. Do 1961 r. kierował obu placówkami. Upowszechnił w kraju nową dyscyplinę tzw. fitosocjologię, naukę o zbiorowiskach roślinnych. Metodą tą zbadał roślinność Tatr. Prowadził badania nad florą kopalną, w szczególności pleistoceńską. Stworzył polską szkołę paleobotaniczną. Był autorem prac z florystyki, geografii roślin, fitosocjologii i paleobotaniki; współautorem i redaktorem wielu dzieł, m.in. Flora polska (1919-60), Szata roślinna Polski (1959, 1972). Rozwijał również działalność naukową i popularyzatorską w zakresie ochrony przyrody. Od 1919 r. działał w Państwowej Radzie Ochrony Przyrody jako jej przewodniczący. Był współtwórcą listy gatunków roślin chronionych. Zainicjował i uzasadnił naukowo tworzenie parków narodowych. Zmarł 16 listopada 1970 r.